چو فرمان ز یزدان بود ؛ حق است فرمانبری                و را باشد اسماء حسنا ؛  سزاوار فرماندهی

چو فرمود بر ناس ؛  حج   ” من استطاع ”               مکلف بود هر توانگر  ؛  شایسته  و مستطاع

بیت عتیقست ” اول بیت للناس ؛  ببکة مبارکا ”             تا شود کامل هرمومنی ؛ بشرطها و شروطها

آنگه که زاده شد عریان ؛  به پارچه ای پیچیدند             تا محرم یاد آرد وقت یقین ؛  ورا  با کفن می پیچند

چو محرم شد ؛ طواف و سعی با حال ؛ نه قال               به  صحرا معرفت را ؛ بمشعر؛   یابد کمال

به قربانگه منا ؛  قربانی کند جسم و هم جان را               سپس سر تراشد ؛ بزداید آرایش  و جاه را

پس برائت جوید با رمی ؛ شیطان خناس را            تا که زین پس ؛ اجابت نکند ؛  نفس اماره را

حال عمل کرد فرایض و ؛ خویش خرسند نمود            لیک قبول آن فرایض ؛   ز نظر دور نمود

هر ساله حاجیان سوی حجازند  ؛  با  انتظار                 مبادا ؛ بی ره توشه خواهند ز او ؛ انتصار!

گر مسافر می سپارد راهی را ؛   بی هدف                    لاجرم گمره شود ؛  توشه اش گردد  ،  علف

وه ؛ چه خوب است آدمی باشد ؛   نیکو خصال                  پیش زانکه ؛ پا نهد اندر حرم ؛ کعبه را یابد وصال

بجای دعا و نیایش ؛ رو سوی بازارستان   کند                 درطواف و سعی بازار ؛  جسم وجان خسته کند

چه بسیارست ؛ کعبه همین جا  و ما ؛ نمی بینیم                    بیهوده  با رنج سفر خسته شویم ؛ دوست نیابیم

بعض شبها با دست نیاز ؛  با گریه  و امن یجیب                       صبح چو ؛  بیدار شویم ؛  در فکر مکر و فریب 

تا به کی بیدار شویم  زین خواب غفلت کورکور                  تا که ناگه در رسد مرگ ؛  دریابیم تاریکی گور

وان زمان هیچ ناید به کار ؛   آن همه رنج                   چون ندیدیم به نزدیکی خود ؛  آن همه گنج

یک دست نوازش بر سر  و موی  ؛    یتیم               بهتر از آنست  به ظاهر؛ که کنیم رمی رجیم

درکتاب آمد هربار ” مما رزقناکم ینفقون ”              همره با صلات ؛ شرط سفر ؛  تا شوی از یوقنون

من شنیدستم حدیثی  از صادق  آل  رسول                   که پرسید ازو کدامین را ست ؛ حجش قبول؟

فرمود  بنگر دو انگشتان مرا ؛ اندر میان                      گر تو آدمی دیدی ؛ اوست حاجی در میان

چون نگه کرد پرسنده ؛ جز بهائم می نبود                           که همی گردند  گرد خانه ؛  کان  کعبه بود

فرمود ؛  من و این شتر و علی ابن یقطین                 در بصره که دادش خرج حج  را  مستعین  

نیست کس را در این درگه ؛ کو حاجی شده                  حاجی آنست که پیش از سفر ؛ حاجی شده

کعبه ی دل کرده باشد ؛  به نیکی  با صفا            وانگهی کوشد ؛  به راه مروه  و   کوه صفا

آری آسان است حاجی شدن ؛ لیک  ؛  آدم شدن                  تا نباشد خوی سخی ؛ کی بود آدمی را کامل شدن ؟ 

شح نفس است ؛ آدمی را دور سازد از یوقنون                  چو فرمود ” من یوق شح نفسه ”  گردد  از مفلحون

”  مرد نکونام نمیرد هرگز ” چوباشد نیک کردار                  چون بود او ؛ همواره رازق ؛ چون پروردگار 

شرط وصال حق باشد ؛ یاری و وصل با بیچارگان                         چون بگیرد دست مسکین ؛ همراه باشد با درماندگان

آری در آرزوی وصال تو بود ؛  کامدم به حریم                      بامید آنگه که آید یقین ؛ پناهم دهی زشرروز عقیم

پیروزا ؛   مکه رفتی ؛   کعبه را طائف شدی                  کاش قبل رفتن دست مسکینی را طالب می شدی

نویسنده : پیروز کاشانی